Nou moe!

Om me zelf een beetje te vermaken heb ik in La Paz een gitaar gekocht. De vele souvenierswinkels hadden een ruime keuze aan panfluiten, charango's en god mag weten wat nog meer voor traditionele instrumenten. Om een of andere reden heb ik het niet zo heel erg op al die wereldmuziekapparaten. Ik koos toch maar gewoon voor een gitaar.

Ik denk niet dat ik in Nederland het in m'n hoofd zou halen om op m'n hotel kamer een beetje op een gitaar te gaan pingelen. Niet alleen omdat ik niet echt overtuigd ben van mijn muziekale kwaliteiten, maar ook omdat ik denk dat ik zelf redelijk gestoord zou worden als iemand naast mijn hotelkamer gitaar gaat zitten spelen. In Riberalta durf ik de gok wel te nemen dat mijn gitaargepingel geen irritaties bij de buren opwekken. Iedereen zet zijn radio en TV op tien en mensen lijken echt geen last te hebben van het feit dat ze de TV van de buren letterlijk kunnen verstaan, dus een beetje gitaar kan er vast wel bij.

Tijdens een bezoekje aan het muziekinstrumentenmuseum kwam ik er achter dat ik me echt geen zorgen hoef te maken over mijn gitaarspel en waarom ik het niet zo op charango's heb. In dat museum hing een poster van de grootste charango ter wereld. De foto die ik van die poster heb gemaakt is erg slecht, maar als je goed kijkt zie je dat de mensen niet zonder trots naast dit gevaarte staan. Toen realiseerde dat deze levensgrote charango lijkt op de Flaterfoon!! En in een land waar de nationale trots miniflaterfoontjes zijn hoef ik me geen zorgen hoef te maken over de kwaliteit en volume van mijn gitaargepingel.