Nieuwe foto's

Ik had al wat foto's geplaatst van onze tour door Salar de Uyuni. Ik heb nu een album gemaakt met een selectie van de rest van onze vakantie in Bolivia.

Carnaval

Zoals ik al eerder vertelde, zaten we tijdens de tour over Salar de Uyuni met drie Brazilianen, een Colombiaan en natuurlijk was er ook een Brabo. Het onderwerp carnaval moest dus een een keer ter sprake komen. Voor de meeste zal het niet als een verrassing komen als ik zeg dat ik “niets heb” met carnaval, sterker nog de meeste weten dat als ik zeg “niets mee hebben” dat dat nogal eufemistisch is uitgedrukt.
De Brazilianen reageerde echter erg verbaast toen Josje en ik zeiden dat we niet zo veel hadden met carnaval, ze waren namelijk erg trost op hun carnaval. Maar ik denk niet dat het Braziliaanse carnaval veel heeft te maken met volksfeest wat in Nederland beneden de rivieren wordt gevierd. Je verkleden als Kabouter Plop, smurf of andere debiliteiten lijkt in niets op de exotische verkleed partijen die Zuid-Amerikanen er op na houden. En de polonaise is nou ook niet echt een exotische dans die je kan vergelijken met de heup brekende dansen van Zui-Amerika.
Maar wat de Brazianen er echt van over tuigde dat het verschillende feesten zijn en dat het eigenlijk heel logisch is dat we het Nederlandse carnaval niet leuk vinden, was een van de grootste carnaval krakers. Terwijl ik als een debiel zat te klappen om de “maat” aan te geven, begon Josje te zingen: “There is a horse in the hall, jajaja a horse in the hall”.

Motors en auto's

In het noorden van Bolivia is verdomt weinig te doen en als ik de Lonely planet van te voren had gelezen had ik dit kunnen weten. De lonely planet is niet alleen wat negatief over dit gebied, ook besteden ze er niet meer dan 40 pagina's aan. De lonely planet van Bolivia heeft 420 pagina's en het Amazon basin beslaat ongeveer 1/3 van het hele land.
Riberalta is een van de grootste steden in dit “bruisende” deel van Bolivia. Wat vrijetijd betreft biedt deze stad twee mogelijkheden. De eerste is karaoke, nu heb ik sowieso een bloedhekel aan karaoke, maar hier hebben ze ook nog eens de gewoonte om dat te doen met een paar 500 watt boxen. De muziek installatie staat doorgaans voluit en dat de muziek bijna onhoorbaar is door het gekraak lijkt niemand te deren. De tweede vrijetijdsbesteding in Riberalta is met de motor rondjes rijden om het plein. Hele gezinnen zitten op de motor en rijden aan het begin van de avond hun rondjes. Ook zijn hier nauwelijks hangjongeren, omdat de jongeren die anders hangjongeren zouden zijn hier hun rondjes om het plein maken. Eerlijk gezegd is dit niet eens zo'n gekke gewoonte.
Want als je hier maar even rond loopt komt het zweet uit alle poriën, dus rondjes rijden is de enige mogelijkheid om een beetje verkoeling te krijgen.

Toen Josje en ik in Trinidad waren merkte we dat het daar eigenlijk niet heel anders was, wel waren daar meer auto's, die zijn er nauwelijks in Riberalta. In een taxi kwamen we er achter dat ze in Trinidad toch meer verstand hebben van motors. Want waarschijnlijk is er een motorimporteur geweest die dacht: “als ik motors kan importeren, dan kan ik ook een lading auto's importeren”. Hij had alleen niet bedacht dat je bij auto's ergens rekening mee moet houden waar je bij motors geen rekening mee hoeft te houden. Maar ach, wat maakt het uit, er is geen reet te doen, toch tijd zat om hem om te bouwen!

Salar de Uyuni

We hadden bedacht dat we naar Salar de Uyuni wilde, dit is een zoutvlakte die als een kom tussen de bergen ligt. De zoutvlakte zelf ligt op een hoogte van zo´n 4000 meter en de bergen er omheen rond de 6000 meter. De zoutvlakte is ontstaan doordat neerslag in de bergen mineralen uit de bergen naar de kom voert. Het water verdampt hier heel erg snel door de tropenzon en omdat het op grote hoogte ligt voelt de zon nog warmer aan. Na enkele 10 duizenden jaren heb je dan de grootste zoutwoestijn van de wereld, 12.000 km2.
De omgeving van de zoutvlakte is ook al niet echt toegankelijk. Overdag verbrand je leven en 's nachts vriest het dat het kraakt. Er wonen alleen wat standvastige boeren die lama´s houden en een gierstsoort kweken die bestendig is tegen de zout, hitte en vorst. Verder wonen er mensen die hun geld verdienen met toerisme.
Al met al een nogal groot en onherbergzaam gebied. We ontkwamen er dus niet aan om een georganiseerde tour van drie dagen te nemen.

De touroperators hier zijn begrijpelijkerwijs geen dating-bureau´s die de groepen samenstellen op gelijke interesses of gezelligheid. De groepen worden zo samengesteld dat de 4X4 auto´s zo efficiënt mogelijk vol zitten. Wij hadden mazzel, we zaten met 3 Brazilianen, 1 Colombiaan, en een jongen uit Frankrijk. Ze waren iets jonger en meliger dan wij, maar de meeste spraken Engels. Met een ratatouille van Engels, Frans, Spaans en Portugees waren de drie dagen best gezellig.

Een paar Fransen in een andere groep hadden minder geluk. Iedere groep rijdt dezelfde route en zodoende konden wij de ergernis van deze Fransen zien groeien. Zij zaten namelijk opgescheept met een Amerikaans stel. Beide hadden nogal een nerd en inteelt hoofd en beide waren gewapend met een mega uitzet aan foto apparatuur. Bij elke bezienswaardigheid blèrde de twee tegen elkaar “This is amazing, I kept clicking, I must have made 50 pictures”. En dit allemaal op een toon alsof ze in een Telsell reclame zaten en het naderende failliet probeerde te voorkomen met een grote uitverkoop.

De ochtend van de tweede dag zie ik dat een van de nerds onophoudelijk, op de telsell toon, tegen één van de Fransen zit te ouwehoeren. De beste man heeft duidelijk moeite met wakker worden en misschien verbeeld ik het me maar, maar het lijkt erop dat er donkere wolken boven de Fransman zich samenpakken. Ik vrees zo langzamerhand voor het leven van de Amerikanen, want als zij zo doorgaan lopen zij de kans dat zij ergens midden in de woestijn uit de auto worden gezet.

Bij ons verloopt de tour vlekkeloos, op twee lekke banden na. De landschappen waren echt bizar en hadden soms meer weg van een schilderij van Dali. Meer kan ik er niet van maken, maar de foto's zijn goed gelukt.

Bij de laatste bezienswaardigheid van de laatste dag zagen we de auto met de Fransen, maar zonder Amerikaans stel.......

Oud & Nieuw

Na een vakantie van drie weken samen met Josje, die veelste snel voorbij ging, vloog zij 31 december om 9:00 in de morgen terug naar Nederland. Je zult begrijpen dat ik 's avonds niet echt in een feest stemming was. Maar om nou te gaan zitten chagrijnen is doorgaans ook niet echt mijn stijl. Dus besloot ik om 's avonds de straat op te gaan om het Boliviaanse Oud & Nieuw in La Paz te gaan bekijken.
Het was me al eerder opgevallen dat veel Bolivianen elke gelegenheid grijpen om zich helemaal lam te zuipen. Met Oud & Nieuw is dat niet anders. Om narigheid te voorkomen week ik niet te veel af van de Prado, de hoofdstraat door La Paz. Op de Prado leek het meer op een koopavond, gezinnen die liepen te shopen in de winkels die tot elf uur open waren. Niet ver van de Prado is er een straat waar je een deel van de vallei waarin La Paz ligt kan overzien. Het leek me een mooi uitzicht om het vuurwerk boven La Paz te bekijken.
Toen ik daar wat foto's maakte, gebeurde waar ik al een beetje bang voor was: Een lamme klootzak waar ik niet vanaf kon komen. Hij had een heel verhaal over dat hij naar Amerika wilde, verder begreep ik er niet veel van en dat aan mijn Spaans.
Hij had gezien dat ik een camera had en wilde dat ik een foto van hem maakte. In de hoop dat ik dan van het gezeik af zou zijn, nam ik snel een foto van hem.
Dat was echter niet voldoende, hij wilde een foto van mij maken. Nou was ik niet van plan om mijn fototoestel aan een lamme Boliviaan te geven, maar het toeval wilde dat de batterijen op waren (echt!!). Hij wilde dit niet geloven en probeerde de camera uit mijn handen te pakken. Na een korte worsteling lukte het me om de camera weer veilig weg te bergen in mijn jaszak. De lamlul wist echter niet van ophouden, hij bleef me vasthouden aan mijn jas en armen, waardoor ik niet weg kon lopen. De hele situatie werd zo vervelend dat ik me genoodzaakt zag om hem, met behulp van een jiu-juitsi heupworp, een korte vlucht door de lucht te laten maken. Toen hij op de grond lag en ik half over hem heen gebogen, hield hij krampachtig vast aan de mouwen van mijn jas en kon ik nog steeds niet weg lopen. Achteraf gezien denk ik dat hij zo geschrokken was en dat hij bang was dat ik hem een paar stompen in zijn gezicht zou geven, want hij liet pas los toen er iemand tussenbeide kwam. Eenmaal los maakte ik me snel uit de voeten.

Ik liet het Boliviaanse Oud & Nieuw achter me en ging een biertje drinken in Sol y Luna. Dit is een “backpackers favourite” gerund door een Nederlander. Voor een kroeg vol met lamme Nederlandse en Engelse backpackers moet je ook maar in de stemming zijn en dat was ik inmiddels helemaal niet meer. Dus na twee biertjes vond ik het wel weer welletjes voor Oudejaarsavond 2007. Wel maakte ik mij goede voornemens voor 2008:

1: Vaker met Josje op vakantie.
2: Werken met Oud & Nieuw.

Bolivia in het nieuws

Bolivia is nou niet echt "hot news" in Nederland, maar af en toe berijkt een berichtje over bolivia en Bolivianen het Nederlandse nieuws.

Eetsmakelijk!

Ik ben me er van bewust dat ik wat eten betreft inmiddels een behoorlijk verwent nest ben geworden. Tortellini van vers gemaakte paste gevuld met spinazie en feta of met tonijn. Gemarineerde garnalen spies van de barbecue, gerookte vis, gegrilde courgette, couscous salade, zalm quiche. Maar de meeste mensen zijn bekent met wat Josje maakt. En niet alleen voor speciale gelegenheden, maar vooral gewoon omdat ze zin heeft om iets lekkers te koken.
De culinairecultuurschok in Riberalta kon dan ook niet groter zijn. Een goede maaltijd voor een Riberalteen en voor veel Bolivianen bestaat uit het volgende:
1 groot lap vlees, circa 500 gram
300 gram gekookte cassava (lijkt een beetje op gekookte aardappel)
300 gram patat
1 groot bord met rijst
1 eetlepel week gekookte blikgroente
variatie tip: voeg wat gefrituurde banaan bij de patat.

De eerste keer dat je zo'n maaltijd voorgeschoteld krijgt, is het niet echt smerig, vooral heel erg saai. Maar na een week of twee gaat het wel heel erg tegen staan, zeker nadat je gezien hebt waar het vlees vandaan komt.


De vitrines die je bij sommige slagers ziet, zijn er ook pas sinds een jaartje.
Ik weet niet wat er in jullie opkomt bij het zien van een berg ongekoelde kip, bij een buiten temperatuur van ongeveer 25 graden Celsius. Maar bij mij schiet de slagon van de kip reclame door het hoofd: “Kip het meest veelzijdige stukje vlees.... KIP. Hmmm kip met salmonella!”
Enfin je begrijpt waar m'n diarree en salmonella vandaan komen. Gelukkig voor Josje, maar ook zeker voor mij, ligt het in de rest van Bolivia iets anders. In de steden waar wij geweest zijn, Trinidad, Cochabamba, Copacabana en La Paz zijn ook veel restaurants die wat meer Westers gericht zijn. Als ware Hollandse boeren waagden we ons niet meer aan dingen die we niet kennen (lees: typisch Boliviaans eten). We aten vooral in luxere zaken. Vaak waren dit Italianen, Argentijnen of de wat grotere ketens uit bijvoorbeeld Brazilië. Even tussendoor, bij een Argentijn in Cochabamba hebben we echt de beste biefstuk ever gegeten. Wel weer veel vlees, maar dat werd gecompenseerd met een super goede en uitgebreide salade buffet. En dat allemaal voor, Boliviaanse begrippen, het capitale bedrag van 6 euro. Voor echte wereldreizigers is dit natuurlijk vloeken in de kerk, ik persoonlijk noem het zelfbehoud.
Terug in Riberalta heb ik de beschikking over een keuken en op de markt zijn best wel wat verse groente te koop. Met Josje als hulplijn verwacht ik dat het de komende maanden culinaire gezien nog wel goed komt.