Joehoe vakantie!

Eigenlijk had ik helemaal niet zo'n zin om nog door Peru te trekken, ik heb de laatste weken erg hard gewerkt en ben daardoor bekaf. Verder heb ik niet echt een makkelijke uitrusting om mee te gaan backpacken. Naast mijn gewone bagage sjouw ik nog met een laptop, een binoculair van ruim 5 kilo en meer dan 10 kilo semi legaal hout (of semi illegaal hout, het is maar hoe je het bekijkt), alles bij elkaar heb ik bijna 45 kilo aan bagage.
De aankomst in Cusco ging zo soepel, dat ik er weer helemaal zin in heb. Het hotel is echt heel mooi en ik heb in geen tijden zo´n schone (gedeelde) douche en wc gehad. Na het inchecken ben ik eerst in een te sjiek restaurant voor mijn outfit gaan eten en verder een beetje rond gewandeld door het koloniale centrum. Ik denk dat ik de komende paar dagen erg veel te doen heb en dus dit zal wel de laatste post uit Zuid-Amerika zijn. De foto's van Peru komen wel als ik terug ben in Nederland.
Wel heb ik nog een laatste fotoalbum van Bolivia, het zijn wat dingen door elkaar en met wat foto's die Mart heeft gemaakt.

Snorremeneer

Sinds ik biologie ben gaan studeren zijn er regelmatig mensen die tegen me zeggen dat het tijd wordt voor een baard en een houtje-touwtje jas. Harry Jekkers fans voegen er maar al te graag aan toe dat het wel een houtje-touwtje jas met een puntmuts moet zijn, zodat ik er een whiskeygehakttaart in kan leggen. Blijkbaar is dat het beeld dat mensen van biologen hebben, baard en houtje-touwtje jas met puntmuts. Dat beeld werd ook wel bevestigd tijdens mijn stages bij landschapsecologie en plantenecologie. Een relatief groot deel van de mannen die rond lopen bij deze twee vakgroepen hebben enige vorm van gezichtsbeharing. Ik was wel benieuwd of ik er als een echte bioloog uit kan zien. Daarom heb ik mee een week of wat niet geschoren, want voor een houtje-touwtje jas is het hier echt te warm.
Het resultaat is werkelijk schokkend, ik lijk meer op een gevluchte oorlogsmisdadiger dan op een bioloog. Miguel en Naza, de mannen die me helpen bij het schuren van alle boomschijven, zijn me inmiddels ook Che Guevara gaan noemen, wat ik persoonlijk nu niet als een compliment opvat. Overigens, Riberalta zou wel erg geschikt zijn voor een voortvluchtige oorlogsmisdadiger, niemand die hier iets zou vermoeden als ene Mladic of Karadzic zich hier zouden vestigen. En mochten ze hier toch opgepakt worden dan hoeft dat geen probleem ze te zijn, van het weekend zijn 17 mensen uit de politiecel van Riberalta ontsnapt. Maar goed, dit terzijde.
Omdat we op veldtrip gingen en omdat het steeds lastiger werd om een taxi te vinden die me mee wilde nemen, heb ik het maar weer afgeschoren. Om toch nog een beetje rendement uit m'n “SONY” slim 12.0 megapixel te halen heb ik de verschillende fases van het scheerproces vast gelegd. De foto's zijn stuitent en ik lijk op alles behalve een bioloog. Maar om eerlijk te zijn, het zijn vooral de professoren, hoogleraren en post-docs die snorren en baarden dragen. Alle promovendi zijn kaal, dus laat ik nou niet te hard van stapel lopen en me voorlopig regelmatig scheren.

"SONY" slim 12.0 megapixel

We hebben eindelijk weer veldtrip gehad. Niet dat er veldwerk te doen was, maar Mart en ik hadden helemaal nog niet gezien waar onze houtmonsters vandaan kwamen. En als het aan Claudia en Danae had gelegen waren we helemaal niet meer gegaan, ze hebben het erg druk en vooral heel erg veel last van stress. De enige reden dat we ook werkelijk zijn gegaan is dat Mart erg volhoudend is geweest en ze zolang aan hun hoofd heeft lopen zeuren, dat ze er echt niet meer onderuit konden.
En gelukkig maar, want het was echt heel erg mooi. Ik heb geprobeerd om wat foto's te maken met mijn Peppi & Kokki “SONY” slim 12.0 megapixel apparaat en somige foto's zijn ook wel aardig geworden. Maar het is niet gelukt om van de apen, slangen en tarantulas een foto te maken.

Nou moe!

Om me zelf een beetje te vermaken heb ik in La Paz een gitaar gekocht. De vele souvenierswinkels hadden een ruime keuze aan panfluiten, charango's en god mag weten wat nog meer voor traditionele instrumenten. Om een of andere reden heb ik het niet zo heel erg op al die wereldmuziekapparaten. Ik koos toch maar gewoon voor een gitaar.

Ik denk niet dat ik in Nederland het in m'n hoofd zou halen om op m'n hotel kamer een beetje op een gitaar te gaan pingelen. Niet alleen omdat ik niet echt overtuigd ben van mijn muziekale kwaliteiten, maar ook omdat ik denk dat ik zelf redelijk gestoord zou worden als iemand naast mijn hotelkamer gitaar gaat zitten spelen. In Riberalta durf ik de gok wel te nemen dat mijn gitaargepingel geen irritaties bij de buren opwekken. Iedereen zet zijn radio en TV op tien en mensen lijken echt geen last te hebben van het feit dat ze de TV van de buren letterlijk kunnen verstaan, dus een beetje gitaar kan er vast wel bij.

Tijdens een bezoekje aan het muziekinstrumentenmuseum kwam ik er achter dat ik me echt geen zorgen hoef te maken over mijn gitaarspel en waarom ik het niet zo op charango's heb. In dat museum hing een poster van de grootste charango ter wereld. De foto die ik van die poster heb gemaakt is erg slecht, maar als je goed kijkt zie je dat de mensen niet zonder trots naast dit gevaarte staan. Toen realiseerde dat deze levensgrote charango lijkt op de Flaterfoon!! En in een land waar de nationale trots miniflaterfoontjes zijn hoef ik me geen zorgen hoef te maken over de kwaliteit en volume van mijn gitaargepingel.

"SONY" slim 12,0 megapixel

Doorgaans besteed ik niet zo veel geld aan hebbedingetjes, telofoontjes, computers, camera's en dat soort zaken. Maar als ik een nieuw speeltje koop dan kan ik wel zo blij als een kind worden.
Nu heb ik een nieuwe camera gekocht en ik zelden heb ik met zoveel tegenzin een hebbedingetje gekocht. Niet alleen was ik erg geiriteerd over het feit dat m'n goede camera de geest heeft gegeven. Ook de keuze mogelijkheid voor een nieuwe camera was nogal bedroevend. In heel Riberalta waren 2 digitale camera's en ik heb de SONY slim 12,0 megapixel gekocht. Teminste dat staat op dat apparaat en ik moet zeggen, iemand heeft er best wel een beetje tijd aan besteed om SONY op het aparaat te stickeren. Ik vrees dat de 12,0 megapixel ook met een korrel zout genomen moet worden. Het enige aan de naamgeving wat lijkt te kloppen is "slim", want klein en dun is hij wel. En dit allemaal voor 90 euro.
Dus dat wordt een hoop foto's maken om te zorgen dat ik achteraf toch erg blij ben dat ik dit hebbedingetje heb gekocht. Hier onder de eerste foto die ik gemaakt heb met m'n "SONY" slim 12,0 megapixel.

Scam

Zoals ik al eerder vertelde, gebeurt er in Riberalta niet veel en gaat alles ook langzaam. De winkelbediendes helpen je (niet) op hun dooie gemak, de uren die mensen werken lijken facultatief. En zelfs de taxichauffeurs, die in veel landen en steden toch bekend staan als wegpiraten, tuffen hier rond met een gangetje niet sneller dan 30 kph. Het enige in Riberalta dat met regelmaat heel snel gaat, zijn mijn darmen.
Ik ben toch meer een stadsmens en heb dan ook genoten toen Josje en ik in wat grotere steden waren. Helaas hebben grotere steden niet alleen leuke dingen zoals parken, restaurantjes, kroegen, musea, grote markten enz., maar ook mensen die in toeristen een potentieel doelwit zien. Ondanks dat we echt heel alert waren, heeft iedereen zijn zwakke momenten. Ons zwakke moment was in Oruro. We hadden net een busreis van 4 uur gehad en zaten te wachten op de trein naar Uyuni. Ik was echt doodziek en de busreis had niet echt geholpen. Het vooruitzicht van een treinreis van zeven uur stemde me nu niet echt vrolijk.
Toen Josje even naar de WC moest, kwam er een man naar me toe en zei dat ik in moest stappen omdat de trein weg ging, wat raar was omdat hij pas over een uur zou vertrekken. Ik probeerde de man te vragen hoe dat zat, maar na nog wat vaag geouwehoer liep hij weer weg. Ik zat me nog even af te vragen wat hij nou bedoelde, toen ik zag dat hij bedoelde dat hij mij moest afleiden, zodat iemand anders een tas, die naast me stond, mee kon nemen. Stomme lul dat ik ben, het simpelste trucje en ik trap er met open ogen in. Maar ja, wat wil je ik ben twee koppen groter dan de gemiddelde Boliviaan en ik zag er die dag echt heel beroerd uit. Dus de klootzakken hebben waarschijnlijk van mijlen ver een bord boven mijn hoofd gezien met “makkelijk slachtoffer”. Als we wat scherper waren geweest dan hadden we dit van te voren bedacht, maar zoals ik al zei, iedereen heeft zijn zwakke momenten. Gelukkig zat er in de tas alleen eten en drinken voor de treinreis, Nederlandse boeken en een fles rum.
Terug in Riberalta zie ik nu ook wel de charme van deze jungle“stad” in, toeristen zijn hier zo'n curiositeit dat het rippen van gringo's hier nog niet is doorgedrongen. De grootste “scam” die hier heerst is dat taxi's soms 1 of 2 pesos (10 of 20 eurocent) meer vragen voor een ritje, maar dat proberen ze bij iedereen, de bastaards.