Nooit meer slapen II

Ik heb nog wel eens gedacht dat ik later, als ik groot ben, onderzoek wil doen in de tropen. Het onderzoeken van gebieden die nauwelijks nog door mensen zijn beïnvloed leek me echt het summen. Daar ben ik aardig van aan het genezen.
Als je hier onderzoek doet ben je in de eerste plaats een regelneef. Er is namelijk helemaal niets geregeld maar dan ook echt helemaal niets. Dus al het gereedschap, personeel, kantoor etc. moet je overal en nergens vandaan halen. En dan moet je maar hopen dat de mensen die je geregeld hebt ook het werk kunnen doen waarvoor je ze hebt aangenomen. Dus dat de kok die je meeneemt op veldwerk ook echt kan koken en dat de motorzagen van de kappers ook echt werken. Lijkt voor de hand liggend. Maar dat is het dus niet.
Dan heb je natuurlijk nog het ambtenarenapparaat; leuren, bedelen, dreigen, sjansen en omkopen zijn allemaal methodes die je als onderzoeker hier moet hanteren om een lullige vergunning of visa los te krijgen.
En als het tegen zit heb je pas na 2,5 jaar hard werken je eerste resultaten, die, als het echt tegen zit, je volledige proefschrift hypothese ondermijnen. Dit is een samenvatting van het werk van Danae.
Natuurlijk wist ik dat ik er een nogal een onrealistisch en romantisch beeld op na hield, maar zelfs het geneuzel over natuurgebieden die nog niet zijn aangetast door mensen is een fars. Een aantal gebieden die we gebruiken liggen helemaal vol met pot scherven. Dit wijst er op dat deze gebieden landbouwgronden zijn geweest, zo'n 300 jaar geleden.

Spaans

Ik heb wel een aantal lessen Spaans gehad, maar echt Spaans spreken lukt me nog niet:
De buren van mijn hotel runnen een combinatie bedrijf met een begravenisonderneming en soort muziekcenrtum. Wat deze op zijn minst opmerkelijke combinatie inhoud weet ik niet. Maar wel weet ik dat zondag niet de dag van begraven is maar van muziek maken. Zodoende werd ik op zondag morgen uit mijn bed getrommeld omdat het muziekcentrum gedeelte volop in bedrijf was. Met andere woorden, aan de andere kant van mijn muur stonden een paar boxen en waaruit tot 12 uur 's avonds een Rebiraltaans bandje ten gehoor werd gebracht.
Zondag is mijn enige vrije dag en een beetje uit slapen op mijn vrije dag stel ik wel op prijs. Daarom besluit ik om niet af te wachten of het muziekcentrum elke zondag goede zaken doet en ga ik op zoek naar een ander hotel.
Na een beetje zoeken en kijken bij verschillende hotels kom ik uit bij hotel Bahia. De kamer ziet er goed uit en heeft een koelkast, badkamer, tv, tweepersoonsbed, uitzicht over de rivier en is niet al te smerig. In een kantoortje overleg ik met de eigenaresse over de prijs en ik spreek met haar af dat ik volgende dag 's middag om een uurtje of 12 met mijn spullen kom en dan de kamer intrek. Dit gesprek verloopt met horte en stoten en regelmatig stotter ik schouderophalend “no entiende”. Zelfs het zoontje van de eigenaresse (een jaartje of 8) ziet dat ik het maar lastig vind. Blijkbaar heeft hij medelijden met me, want hij legt een stukje pannenkoek, of wat daar voor doorgaat, voor me neer.
Uiteindelijk lijkt het toch allemaal gelukt te zijn en tevreden over dat ik dit toch allemaal met mijn Spaans heb gered ga ik voor de laatste nacht naar mijn oude hotel.
Als ik de volgende dag met mijn spullen op de stoep sta kijkt de eigenaresse me verbaast aan. Ze dacht namelijk dat de kamer voor een collega van mij was. Dus dat is het niveau van m'n Spaans....

Lariam

“Vannacht hoorde ik een voetbalwedstrijd of zoiets, mensen die juichten en een scheidsrechtersfluitje” zei ik van de week tegen Danae. Ze keek me verbaast aan en lijkt te denken dat de Lariam pillen nu echt naar mijn hoofd zijn gestegen. Dat zijn ze deze keer inderdaad, ik heb verdomd veel last van de bijwerkingen van dit beruchte anti malaria middel. Down, labiel, lusteloos, geen eetlust schijnen allemaal “collateral damage” te zijn bij dit middel. Dat was me wel eens eerder verteld, maar meestal waren dat verhalen viavia. Aangezien ik Lariam een keer eerder had gebruikt zonder dat ik last had van bijwerkingen, had ik die verhalen aangezien voor urban legends onder reizigers. Daar moet ik toch van terug komen. Helaas. Niet slikken is ook niet echt een optie, omdat het regenseizoen (lees: muggenseizoen) hier net is begonnen. En hier in het ziekenhuis terecht komen met malaria is nou ook niet echt een opbeurend vooruitzicht.
Maar dat neemt niet weg dat ik nog niet volledig krankzinnig ben geworden en dat ik die nacht echt mensen hoorde juichen en iemand die regelmatig op een fluitje zat te jengelen. Maar Danae lijkt me niet echt tegeloven. Ik zal haar maar niet vertellen dat ik een paar dagen later om 4 uur 's nachts een Duitse slager karaoke feest hoorde.

Nooit meer slapen

Bij aankomst in Riberalta werd ik opgehaald door Danae. Zij is promovendi en mijn begeleidster van mijn stage. Voor haar promoveer onderzoek woont ze nu al bijna 2,5 jaar in Riberalta. Ze is iets jonger dan ik, bloedje serieus en ik vermoed dat ze ooit, toen ze aan dit promoveer onderzoek begon neurotisch precies was. Gelukkig voor mij heeft het werk in de tropen dat trekje aardig weggesleten. Nadeel is echter dat ik ook niet ontkom aan “the way of life” of meer “the way of work” in de tropen.
Het eerste wat Danae mij verteld is dat het voorstel dat ik in Nederland heb geschreven niet uitvoerbaar is en dus heb ik dat voor jan joker geschreven. In het kort komt het op het volgende neer: Ik zou de groeisnelheid van Pseudolmedia laevis in twee gebieden bestuderen, maar het is niet met zekerheid te zeggen of deze soort in die twee gebieden werkelijk 1 soort zijn. En dat is niet zo 1, 2, 3 te achterhalen.
Danae heeft nog hout monsters liggen die ik kan bestuderen en waarmee ik een nieuw onderzoek kan opstellen, dus ik hoef me nog niet te vervelen.
Wel zouden we nog naar het bos gaan voor een paar kleine metingen, zodat ik me een beeld kan vormen van waar die hout monsters vandaan komen. Dit is tot op de dag van vandaag nog niet gelukt, eerst hadden we geen beschikking over een auto, toen we dat wel hadden bleek dat de weg niet met een auto te berijden was. Dus dan maar met de motor, maar dan moesten we weer een paar dagen wachten op een extra chauffeur die 1 van de 2 motors kan berijden. Toen er twee chauffeurs waren was de gids niet bereikbaar omdat het slecht weer is en de telefoon dan niet goed werkt. Het lijken allemaal futiele problemen, maar hier vormen dat grote obstakels om een beetje veld werk uit te voeren.